کد مطلب:124739 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:173
پی آمد بیعت با امام حسن
روی كرد تشكل همسو به سوی امام مجتبی علیه السلام سه پی آمد مهم را به دنبال داشت. نخست این كه توان مندی اجتماعی بزرگی اهل بیت را پدیدار ساخت و سبب شد كه امام اقدام به استقرار نهادهای اجتماعی و سیاسی حكومت داری خویش نماید. به همین جهت در اولین فرصت اقدام به ساختار سیاسی و مدیریتی نموده و كارگزاران و مدیران خویش را مستقر ساخت و فرماندهان نیروها و سپاه را تعیین و تثبیت نمود. فرتب العمال و أمر الامراء. [1] .
با گرایش تشكل همسو به سوی امام حضرت در پیمان خود با آنان از مردم پیمان وفاداری به جنگ و صلح و امضا می نمود. و در بعت با حسن مجتبی این شرط فراهم شده بود كه آنان در جنگ و صلح تسلیم دیدگاه امام همام خواهند بود. فبایعه اصحاب ابیه علی حرب من حارب و سلم من سالم. [2] .
پی آمد دوم این بیعت با شكوه وحشت و اضطرابی است كه در معاویه پدید آورد. معاویه از روی كرد مردم به حسن مجتبی علیه السلام سخت نگران شد. زیرا در صورت حمایت مردم از سیاست علوی حكومت فریب و نیرنگ معاویه به شدت لرزان خواهد شد.
[ صفحه 123]
از جانبی معاویه به لحاظ این كه تعهدات داوری «حكمیت» را زیر پا گذاشته و از جانب دیگر امام مجتبی طرف معاویه در حكمیت نبوده است. و نیز معاویه به صلابت و هیبت خاندان حیدر را خوب آشنا است. و فرزند فاطمه علیهماالسلام را به خوبی می شناسد كه در صورت توان مندی چه رفتاری با وی خواهد داشت.
معاویه فردی زیرك و هوشمندی است و اینك به خوبی می فهمد كه با وجود این روی كرد به امام مجتبی نه تنها به عراق و سایر بلاد اسلامی چنگ اندازی نمی تواند بكند، بلكه پادشاهی سرپا فریب و استعمار و استبداد وی در شام هم به لرزه آمده است. با این اوضاع سیاسی اینك باید دید كدام طرف اینك باید دید كدام طرف توان مدنی جنگ و ستیز را دارد و چه كسی طالب سازش و صلح خواهد بود؟!
اوضاع سیاسی به صورت عادی و طبیعی هم بررسی شود آنكه از روی كرد مردم به سوی امام مجتبی در هراس است معاویه می باشد. به همین جهت معاویه طالب صلح و سازش با امام است و امام تلاش دارد معاویه را به ارزش های الهی سرفرود آورد، وی را به بیعت خویش فرا می خواند و معاویه چون خود را زبون می بیند به صلح می اندیشد. بر همین اساس روی كرد به صلح نخست از جانب معاویه است نه امام مجتبی: فكتب الیه معاویة فی الهدنة و الصلح. [3] . امام نیز با پذیرش صلح تلاش دارد، معاویه را وادار به تعهدات قرار داد، پای بند نماید.
به یقین علت پیشنهاد صلح از جانب معاویه به توان مندی امام مجتبی علیه السلام و موقعیت ویژه حضرت بازگشت دارد. زیرا معاویه كسی نیست كه اگر فرصت فراهم آورد لحظه ای در ستیز با اهل بیت علیه السلام اندیشه نماید.
[ صفحه 124]
با گرایش تشكل همسو به سوی امام حضرت در پیمان خود با آنان از مردم پیمان وفاداری به جنگ و صلح و امضا می نمود. و در بعت با حسن مجتبی این شرط فراهم شده بود كه آنان در جنگ و صلح تسلیم دیدگاه امام همام خواهند بود. فبایعه اصحاب ابیه علی حرب من حارب و سلم من سالم. [2] .
پی آمد دوم این بیعت با شكوه وحشت و اضطرابی است كه در معاویه پدید آورد. معاویه از روی كرد مردم به حسن مجتبی علیه السلام سخت نگران شد. زیرا در صورت حمایت مردم از سیاست علوی حكومت فریب و نیرنگ معاویه به شدت لرزان خواهد شد.
[ صفحه 123]
از جانبی معاویه به لحاظ این كه تعهدات داوری «حكمیت» را زیر پا گذاشته و از جانب دیگر امام مجتبی طرف معاویه در حكمیت نبوده است. و نیز معاویه به صلابت و هیبت خاندان حیدر را خوب آشنا است. و فرزند فاطمه علیهماالسلام را به خوبی می شناسد كه در صورت توان مندی چه رفتاری با وی خواهد داشت.
معاویه فردی زیرك و هوشمندی است و اینك به خوبی می فهمد كه با وجود این روی كرد به امام مجتبی نه تنها به عراق و سایر بلاد اسلامی چنگ اندازی نمی تواند بكند، بلكه پادشاهی سرپا فریب و استعمار و استبداد وی در شام هم به لرزه آمده است. با این اوضاع سیاسی اینك باید دید كدام طرف اینك باید دید كدام طرف توان مدنی جنگ و ستیز را دارد و چه كسی طالب سازش و صلح خواهد بود؟!
اوضاع سیاسی به صورت عادی و طبیعی هم بررسی شود آنكه از روی كرد مردم به سوی امام مجتبی در هراس است معاویه می باشد. به همین جهت معاویه طالب صلح و سازش با امام است و امام تلاش دارد معاویه را به ارزش های الهی سرفرود آورد، وی را به بیعت خویش فرا می خواند و معاویه چون خود را زبون می بیند به صلح می اندیشد. بر همین اساس روی كرد به صلح نخست از جانب معاویه است نه امام مجتبی: فكتب الیه معاویة فی الهدنة و الصلح. [3] . امام نیز با پذیرش صلح تلاش دارد، معاویه را وادار به تعهدات قرار داد، پای بند نماید.
به یقین علت پیشنهاد صلح از جانب معاویه به توان مندی امام مجتبی علیه السلام و موقعیت ویژه حضرت بازگشت دارد. زیرا معاویه كسی نیست كه اگر فرصت فراهم آورد لحظه ای در ستیز با اهل بیت علیه السلام اندیشه نماید.
[ صفحه 124]
[1] ارشاد، ج 2 ص 9.
[2] همان، ص 7.
[3] همان، ص 13.